Susúrrat iníquitas ad ímpium
in médio cordis eius; *

non est timor Dei ante óculos eius.

Quóniam blandítur ipsi in conspéctu eius, *

ut non invéniat iniquitátem suam et óderit.

Verba oris eius iníquitas et dolus *

désiit intellégere, ut bene ágeret.

Iniquitátem meditátus est in cubíli suo, †

ástitit omni viæ non bonæ, *

malítiam autem non odívit.

Dómine, in cælo misericórdia tua *

et véritas tua usque ad nubes;

iustítia tua sicut montes Dei, †

iudícia tua abýssus multa: *

hómines et iuménta salvábis, Dómine.

Quam pretiósa misericórdia tua, Deus! *

Fílii autem hóminum
in tégmine alárum tuárum sperábunt;

inebriabúntur ab ubertáte domus tuæ, *

et torrénte voluptátis tuæ potábis eos.

Quóniam apud te est fons vitæ, *

et in lúmine tuo vidébimus lumen.

Præténde misericórdiam tuam sciéntibus te *

et iustítiam tuam his, qui recto sunt corde.

Non véniat mihi pes supérbiæ, *

et manus peccatóris non móveat me.

Ibi cecidérunt, qui operántur iniquitátem, *

expúlsi sunt, nec potuérunt stare.

Iudt 16, 1-2. 13-15

Incípite Deo meo in týmpanis, *

cantáte Dómino meo in cýmbalis,

modulámini illi psalmum novum, *

exaltáte et invocáte nomen ipsíus.

Tu es Deus cónterens bella, †

qui ponis castra in médio pópuli tui, *

ut erípias me de manu persequéntium me.

Cantábo Deo meo hymnum novum: †

Dómine, magnus es tu et clarus, *

mirábilis in virtúte et insuperábilis.

Tibi sérviat omnis creatúra tua, *

quóniam dixísti, et facta sunt,

misísti spíritum tuum, et ædificáta sunt, *

et non est, qui resístat voci tuæ.

Montes enim a fundaméntis agitabúntur
cum aquis, *

petræ autem a fácie tua tamquam cera liquéscent.

Illis autem qui timent te *

propítius adhuc eris.

Omnes gentes, pláudite mánibus, *

iubiláte Deo in voce exsultatiónis,

quóniam Dóminus Altíssimus, terríbilis, *

rex magnus super omnem terram.

Subiécit pópulos nobis *

et gentes sub pédibus nostris.

Elégit nobis hereditátem nostram, *

glóriam Iacob, quem diléxit.

Ascéndit Deus in iúbilo, *

et Dóminus in voce tubæ.

Psállite Deo, psállite; *

psállite regi nostro, psállite.

Quóniam rex omnis terræ Deus, *

psállite sapiénter.

Regnávit Deus super gentes, *

Deus sedet super sedem sanctam suam.

Príncipes populórum congregáti sunt *

cum pópulo Dei Abraham,

quóniam Dei sunt scuta terræ: *

veheménter elevátus est.

Lc 1, 68-79

Benedíctus Dóminus Deus Israel, *

quia visitávit et fecit redemptiónem plebi suæ

et eréxit cornu salútis nobis *

in domo David púeri sui,

sicut locútus est per os sanctórum, *

qui a sǽculo sunt, prophetárum eius,

salútem ex inimícis nostris *

et de manu ómnium, qui odérunt nos;

ad faciéndam misericórdiam cum pátribus nostris *

et memorári testaménti sui sancti,

iusiurándum, quod iurávit ad Abraham patrem nostrum, *

datúrum se nobis,

ut sine timóre, de manu inimicórum liberáti, *

serviámus illi

in sanctitáte et iustítia coram ipso *

ómnibus diébus nostris.

Et tu, puer, prophéta Altíssimi vocáberis: *

præíbis enim ante fáciem Dómini paráre vias eius,

ad dandam sciéntiam salútis plebi eius *

in remissiónem peccatórum eórum,

per víscera misericórdiæ Dei nostri, *

in quibus visitábit nos óriens ex alto,

illumináre his, qui in ténebris et in umbra mortis sedent *

ad dirigéndos pedes nostros in viam pacis.